Einde

Ik besef dat ik nog steeds geen einde heb geschreven van ons avontuur. Ik heb mezelf er thans dikwijls aangezet, maar nooit vond ik de juiste woorden. Eerst wilde ik het na een week schrijven, toen na een maand en ondertussen is het sinds zondag al een jaar geleden dat we het vliegtuig opstapte. Misschien stel ik het wel onbewust uit. Schrik om te accepteren dat het verhaal aan zijn einde is gekomen.

Onze terugreis verliep vlot. Wel met een dubbel gevoel: blij om iedereen terug te zien, blij om terug even in het normale leven te functioneren en in een vertouwde omgeving te zijn, maar aan de andere kant ook verdrietig dat de reis over was. Het eerste moment was er vooral veel blijdschap. Ik herinner me nog goed dat we vol spanning aankwamen op Zaventem. We moesten eerst een paar kilometers lopen eer we aan de bagageband kwamen. Daar moesten we volgens ons gevoel heeeeel lang wachten op onze bagages. Ik was ondertussen al naar de WC gegaan om me terwijl ook wat op te frissen. Ik wilde er op mijn best uitzien en mijn nieuwste outfit aantrekken die ik in Amerika had gekocht. Tegen de tijd dat ik terug was, had Thomas juist de laatste koffer van de band gehaald. Hij wilde ook nog eens snel naar de WC voordat we de grote deuren doorliepen. Voor mij duurde het een eeuwigheid eer hij terug was. Ik had ondertussen al verschillende berichten gehad van vriendinnen met de vraag of we veilig waren aangekomen en kon gewoon niet wachten om iedereen terug te zien. Ik stond er zo zenuwachtig te wachten op Thomas dat ik op een gegeven moment zelfs bang was dat ze mij bij de douane apart zouden nemen om wille van mijn vreemd gedrag :-). Gelukkig was dat niet het geval. Thomas liep als eerste door de deuren, met daarachter een groot spandoen, fotograaf Sven en een hele hoop mensen op ons stonden te wachten. Thomas probeerde de menigte nog te ontwijken, maar ze hadden ons al gezien. Kyara stond er te wachten met onze lievelingskoekjes. Een moeilijk moment want ik wist niet hoe ze zou reageren na zo een lange absentie. Ik had ter voorbereiding een pluche paardje gekocht, waardoor we meteen weer vriendjes waren. Na de nodige knuffels en traantjes zijn we richting thuis gaan rijden. Thomas ging met Brigitte, Thomas en Melinda mee, terwijl ik met mama, Drieka, Sven en Kyara meeging. Dat was het eerste moment dat jaar dat we zo lang van elkaar gescheiden waren. Maar door het bijkletsen waren we snel thuis. Daar konden we genieten van cava en hapjes. Na het kletsen begon ik mijn klopje te krijgen, terwijl Thomas met Ruben en Thomas zijn rugbybal ging uittesten. (stiekem heeft hij ze toch hard gemist :-)). Toen iedereen naar huis was, ben ik nog snel boodschappen gaan doen en al snel stonden de volgende daar om ons te verwelkomen. Het hele weekend bestond uit het bezoeken van en het bezoek krijgen van mensen. Echt super!

Maar dan kwam het echte leven eraan. Thomas moest 's maandags terug gaan werken, en ik kon op zoek gaan naar werk. De eerste week was echt super, nog veel mensen verwelkomen, souvenirs uitpakken, valiezen ordenen, ... Maar daarna kwam de klap voor mij toch: blut en werkloos. Het sturen van oneindig veel sollicitatiebrieven en weinig reactie krijgen, vol adrenaline zitten om de rest van de wereld te verkennen, maar beseffen dat dit er het eerste jaar niet gaat inzitten, je vrienden zien nestelen in hun eigen stekje en daarbij weten dat dit er voor jou niet gaat inzitten voor de volgende jaren... zijn allemaal dingen die toch hard insloegen. Op dat moment besef je dat je zo hebt geleefd naar en tijdens de reis dat je niet echt hebt stilgestaan met het leven erna. Maar ondanks al die dingen, hebben we nog geen minuut spijt gehad van onze reis. Het was het geweldigste dat we ooit hebben meegemaakt... tot nu toen :).

Ondertussen hebben we wel onze plek teruggevonden. Terug in het echte leven, maar nog steeds dromend van alle reizen en avonturen die we nog gaan doen. Maar eerst... nog veel sparen!